15 listopada (niedziela), godz. 19.00, Towarzystwo Muzyczne w Przemyślu

DA CAMERA

Michał ROT – fortepian

Piotr TARCHOLIK – skrzypce

Wojciech FUDALA– wiolonczela

W programie: Rebeca Clarke, Grażyna Bacewicz, Clara Schumann

Rebecca Clarke (1886 – 1979) to angielska altowiolistka i kompozytorka, która mimo trudności, jako jedna z pierwszych kobiet studiowała kompozycję w Royal College of Music w Londynie.
W Queen's Hall Orchestra w Londynie grała na altówce od 1912 roku – ówczesny szef Quins Wood jako pierwszy przyjmował do zespołu kobiety. Clarke założyła też pierwszy żeński kwartet smyczkowy. Swoje kompozycje wydawała na ogół  pod męskim pseudonimem (!)
Sonata na altówkę i fortepian otworzyła kompozytorce drogę do największych sal koncertowych. Sonatę usłyszymy w wersji na wiolonczelę i fortepian/

Grażyna Bacewicz (1909 – 1969) – najwybitniejsza polska kompozytorka i skrzypaczka XX wieku, pochodziła ze znanej litewskiej rodziny muzyków. Kobieta niezwykle uzdolniona - studiowała nie tylko grę na skrzypcach i fortepianie ale również filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Uczyła się m. in. u słynnej Nadii Boulanger w Paryżu.
Fascynowała ją twórczość Karola Szymanowskiego, formy i gatunki klasyczne, które wykorzystała w swoich utworach, a także polski folklor, z którego chętnie czerpała inspirację.
Pisała muzykę na skrzypce, kwartet smyczkowy, fortepian, ale zostawiła też 3 balety i operę radiową Przygoda króla Artura. Próbowała też swoich sił w literaturze – pisała opowiadania, nowele i powieści.
Sonata Da camera, napisana w  1945 roku zarówno w budowie, jak i charakterze wyraźnie nawiązuje do włoskiej, barokowej sonaty świeckiej /da camera/. Wolne, refleksyjne części kontrastują z energią części szybkich i elegancją menueta.

 - Dotąd nie przekroczyłam i już nie przekroczę granicy dzielącej nas od absurdu. Absurdem w tym wypadku nazywam coś, co wydaje się niemożliwe, a co w gruncie rzeczy daje zupełnie nowe wartości – G. Bacewicz
 
Clara Wieck-Schumann (1819 – 1896) – pianistka i kompozytorka, córka despotycznego Friedricha Wicka, pianisty i nauczyciela. Pracowała  w konserwatoriach w Lipsku i Frankfurcie, dużo koncertowała. Po wielu perypetiach i walce z ojcem została żoną Roberta Schumanna i matką ośmiorga dzieci. Po narodzinach kolejnych dzieci nie mała zbyt wiele czasu na komponowanie, ale nadal pisała. Mimo wielkiej miłości do żony Robert, z przymrużeniem oka patrzył na tę  twórczość określając ja mianem:  Frauenzimmerarbeit – dosłownie „produkt pokoju kobiecego”, inaczej - typowa, ckliwa, „babska” twórczość.

Trio fortepianowe g-moll op 17 Clara Schumann pisała będąc w ciąży z czwartym dzieckiem i umilając sobie w ten sposób czas, w którym nie koncertowała.  Jest utrzymane w tradycyjnej formie sonatowej, jednak z romantyczną „poprawką” formy  czyli Scherzem w części II.  Liryzm i romantyczna śpiewność przeplatają się z momentami bardziej dramatycznymi i polifonizowaniem w części ostatniej.

AS